Zodra de zombie door de benen zakte, liet Mae haar schep vallen. Als Andy er niet was geweest had ze het niet lang vol gehouden. De zombie was sterk, en Mae was misschien slim, maar lang zo sterk niet. Ze haalde schouders op toen Andy haar een compliment gaf over hoe ze de zombie op afstand hield. "Wie niet sterk is, moet slim zijn, toch?" Antwoordde ze hem. "Knap dat jij weet hoe je een zombie op die manier kan uitschakelen." Kaatste ze terug, terwijl ze weg liep van Andy en de zombie. Ze stak haar zakmes in haar broekzak, en pakte de spullen uit het winkelmandje. Het doosje pleisters stak ze in haar broekzak aan de achterkant, maar ondertussen maakte ze de verpakking van de batterijen en de zaklamp open. Ze stak de batterijen er in en probeerde de zaklamp uit. Die deed het gelukkig. 

"Dankjewel trouwens." Ze keek draaide zich om naar Andy. Want wat als hij er niet was geweest? "Ik had niet verwacht dat je de held zou uithangen voor mij." Zei ze sarcastisch en met een scheve glimlach. Maar ergens meende ze het wel, want ze kende elkaar amper.

Mae draaide zich weer om, om naar buiten te lopen. Want na wat er net gebeurt was, was ze eigenlijk wel toe aan frisse lucht. Ze bleef even staan in de deur opening van de winkel. "Ik denk dat we moeten opschieten." Zei ze stilletjes, had het geluid van de vallende spullen zombies naar hun gelokt? Was het zo luid? "Er komen zombies aan." Alle kleur verdween uit haar gezicht, toen ze keek naar Andy. 

In de verte waren er zombies te zien, die hun kant op kwamen. Mae wilde de winkel verlaten, maar ze wachtte op Andy. Ze was niet van plan om zonder hem te vertrekken.