"Ach ja, ik heb goed opgelet op de dokterschool," merkte Andy vrolijk op als antwoord op Mae's opmerking dat het knap was dat hij wist hoe hij de zombie had kunnen uitschakelen. Haar bedankje nam hij met een glimlach in ontvangst en hij haalde zijn schouders lichtjes op toen ze opmerkte dat ze niet had verwacht dat hij voor haar de held zou uithangen.

Hij volgde Mae naar de deuropening en keek eerst naar haar toen ze verbleekte, daarna langs haar naar buiten. Andy vloekte zacht en opende de auto met het knopje op zijn sleutel. "Dan gaan we. In de auto zijn we sneller en we rijden naar het volgende tankstation. Hopelijk hebben we daar meer geluk, want hier heb ik geen benzine gevonden." Het volgende tankstation konden ze nog wel halen, dat erna ook. Dan zouden ze echt in de problemen komen.

Samen met Mae ging hij naar de auto en hij keek naar de zombies. Die zouden de achtervolging vast wel opgeven als ze uit het zicht waren, maar dat wilde niet zeggen dat ze geen nieuwe zombies konden tegenkomen.

Snel ging hij de auto in en hij wachtte tot Mae ook zat, zonder haar zou hij niet wegrijden. Maar hij stak wel al de sleutel in het contact zodat ze meteen konden wegrijden.

"Wat voor lekkers heb jij trouwens als voorraad?" vroeg hij. "Ik heb aardig wat gevonden in de keuken van het ziekenhuis, de kleine keukens van afdelingen, en in de snoepautomaten zat ook nog het een en ander."

Mae wist niet hoe snel ze Andy moest volgen de auto in. Zodra ze zat en Andy weg reed, draaide ze om in haar stoel om achterom te kijken. De zombies verdwenen langzaam in de verte - gelukkig. Toen ze ver genoeg waren, ging ze weer normaal in de passagiers stoel zitten. Ze haalde de pleisters uit haar broekzak en deed die samen met de zaklamp in haar rugzak.

Ze lachte kort toen Andy vroeg wat Mae als voorraad had. "Niet genoeg." Antwoordde ze. Haar rugzak was groot, maar er zat helaas niet alleen maar eten in. "Een paar blikken soep, wat snoep en andere dingen die lang houdbaar zijn." Vertelde ze. Ze opende haar rugzak die tussen haar voeten stond.

"En ik heb... Dit!" Mae haalde een zak stroopwafels uit haar rugzak en glimlachte breed. "Gevonden in een van de huizen. Het is over datum, maar hij smaakt nog steeds hetzelfde." Ze haalde haar schouders op, het maakte haar niet uit dat het al een maand over datum was. Zolang er geen schimmel op zat en het nog steeds goed smaakte, was het eetbaar. Ze haalde eentje uit de zak, en brak de stroopwafel door midden voordat ze een helft aanbood aan Andy.

"Hoelang is het rijden naar de volgende?" Donkere wolken verschenen in de lucht. Het leek er op dat er een behoorlijke regenbui zat aan te komen. "Misschien dat daar meer te halen valt. Maar ik ga niet weer in mijn eentje naar binnen." Zei ze, kijkend naar de regendruppels die op de voorruit vielen.

"Koek mag best over de datum zijn," zei Andy, die de halve stroopwafel aanpakte. "Dank je."
Het smaakte inderdaad nog prima, hij stuurde met een hand zodat hij het stuk stroopwafel kon opeten. Zodra hij zijn twee handen weer kon gebruiken duwde hij het gaspedaal wat verder in. Een klein pluspunt aan deze situatie was dat hij zo snel kon rijden als hij wilde; geen ander verkeer, geen flitsers.

"Ik denk een uurtje," beantwoordde hij de vraag. Hij ging naar de linkerbaan toen hij een auto zag staan, uit gewoonte zette hij daarbij zijn knipperlicht aan. Verlaten, waarschijnlijk waren de inzittenden zonder brandstof gevallen. Zo zouden ze waarschijnlijk nog wel meer auto's tegenkomen. "Ik hoop dat je geen bezwaren hebt tegen een hoge snelheid. Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik met deze kan rijden en ik wil zo snel mogelijk zoveel mogelijk afstand afleggen."

De regen was nog niet zo erg dat hij voorzichtig moest rijden; de ruitenwissers stonden nog maar op de laatste stand.

Mae keek naar Andy toen hij het gaspedaal nog meer intrapte en zelfs zijn knipperlicht aan deed toe hij naar links ging. Grappig hoe sommige gewoontes niet verdwenen. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen hij vroeg of ze het erg vond dat hij hard reed. Ze schudde haar hoofd, het maakte haar niet zoveel uit. Het was niet alsof ze nog beboet konden worden.

"Zolang we nergens tegen aan knallen, vind ik het prima." Zei ze. Ze stopte het laatste stuk van haar halve stroopwafel in haar mond.

"Wat er we bij het volgende tankstation ook niets vinden? Of in ieder geval geen benzine? En die daarna ook niet?" Vroeg Mae. Ze zat eigenlijk wel lekker in de auto, en ze zag er tegen op om het hele stuk te gaan lopen. Met de auto ging het gewoon veel snelle, was het ook veel comfortabeler én zaten ze droog.

Ze keek naar de auto's die ze voorbij reden. Het grote deel was verlaten, en zag er maar leeg uit. Ze had zelfs nog geen zombie gezien op de weg, en dat vond ze maar vreemd. "Ik heb weinig zombies gespot hier..."

"Als we geen benzine vinden zullen we op gegeven moment moeten lopen," zei Andy. "Ik ben in ieder geval niet van plan de auto het hele eind te duwen. Zo erg ben ik er nu ook weer niet aan gehecht."

Het klopte dat er weinig zombies te zien waren en hij dacht even na over een mogelijke oorzaak. "Ik vermoed dat ze vooral rond de steden en dorpen blijven waar ze gevormd werden. Degene die veranderden tijdens een rit zullen misschien weggewandeld zijn, want op de snelweg is weinig te vinden wat voor zombies interessant kan zijn. Al zou de vangrail ze waarschijnlijk wel op de weg houden, bijzonder intelligent zijn ze niet."

Op de radio kwam een flard van een omroep voorbij, maar het klonk vooral als geschuifel en onsamenhangende geluiden. Zombies in een radiostation? Een nare herinnering aan het feit dat ze overal zaten.

Het regende harder en Andy vertraagde iets. Het zicht was nog goed, maar als het enigszins kon wilde hij een auto-ongeluk vermijden. Hij reed langs een vrachtwagen die tegen een vangrail stond, in de cabine zat iemand voor zich uit te staren. Lethargisch. Stadium twee? Het risico om te stoppen was te groot, dus hij reed verder.